самая тяжелая болезнь мира-мышление: она неизлечима
Не стае...

Не стае мне подыху дрэваў,

Каб нармальныя вершы пісаць!

Каб калі хто-лень яшчэ ведаў,

Каб каму шчэ гэтак кахаць...



Не стае мне вольнага ветру,

Каб самому свабодным стаць!

Прагна, хціва глытаю паветра,

І ўсчынаю ад болю крычаць...



Не стае мне роднай-каханай,

Яе позірку цёплага тут...

Я адзін. Мой стан занядбаны,

Але, зрэшты, бяз моцных пакут...