Было юнацтва



Так ружы надушыліся

Уласнаю парфумай,

Што іхнія галовы

Ад водару баляць.

А мне няма спакою,

І пра цябе я думаю,

Пакуль блакітны месяц

Не выпаўзе на гаць.

Калі няпэўным сяйвам

Залье ён кола млына,

Заблытае праменні

У тваннай барадзе,

Я зноўку засумую

Па дарагой дзяўчыне,

Халоднай, як лілея,

Што дрэмле на вадзе.

Блакітная і белая,

Жамчужная, ружовая,

Ўсю цеплыню хавае

У самай глыбіні.

Пакут маіх не бачыць,

Майго не чуе слова,

Каханне зневажае

І пра каханне сніць.

Якой адданай песняй

Развеяць мне бяду маю?

Глянь, любая, - вось месяц

Над грэбляю старой.

Што ж ты не заўважаеш,

Што пра цябе я думаю

І раніцай ружовай

І позняю парой?

У руж баляць галовы,

Ім сумна, ім нявесела,

А я да іх хілюся

Гарачай галавой:

"Вы, модніцы бяздушныя,

Што ж вы галовы звесілі?

Скажыце, што рабіць мне

З каханаю сваёй?"

Яна, як кветка, дрэмле

На холадзе празрыстым

І ад усплёскаў рыбы

Праз лёгкі сон дрыжыць.

Далёкая, маўклівая,

Халодная і чыстая -

Зусім яна не думае,

Што мне балюча жыць.